Rebelia Nowego Świtu

Yongianie - rasa humanoidalna, ludzka; rasa ludzka o skośnych oczach i ciemnych włosach. Yongianie mieszkają na kontynencie od wielu, wielu lat, jednak po upadku starożytnego cesarstwa, cała władz skupiła się w rękach watażków i pomniejszych wodzów. Członkowie rebelli składają się głównie z członków niższych kast i sfer, chłopów, biedaków oraz wszystkich których morderczy reżim watażków i wszechobecna bandyteria doprowadziła na skraj gniewu.  

Istnieje oczywiście margines tych którzy dołaczyli się z własnych powodów, nieważne z jakiej rasy - do póki walczą ramie w ramie o dobro wszystkich, są witani z ostrożnością, ale pozytywną myślą.

Pierwsza prowincja która ogłosiłą się niezależną od sojuszy i układów okolicznych watażek, bestii czy innych wpływów były kaniony i lasy  Zhǎohén. Charakteryzuje się stosunkowo umiarkowanym, chociaż bardziej ciepłym klimatem. Przede wszystkim jednak jest terenem poprzecinanymi przez liczne, niekiedy wyjątkowo głębokie kaniony wypełnionymi licznymi rzekami spływającymi z gór.

Jest aktualnie bardziej ruchem, płynną siła niż ustabilizowanym państwem. Teoretycznie cała władza znajduję się w rękach Generała Ludu oraz jego oficerów, jednak pomniejsze wioski wciąż żyją swoim tempem, jeśli nie zdecydowały się w całości dołaczyć do walki.
Działa to więc jak zwyczajna Junta, czy inna rada rewolucyjna.

Jako że praktycznie w całości populacja Nowego Świtu składa się z ludzi prostych, ci którzy nie zdecydowali się walczyć w pierwszych szeregach wciąż wspierają ciężką pracą i potem walkę o swoje miejsce na świecie. Nie licząc zdobyczy wojennych, najbardziej stabilne części rebelii zajmują się głównie wycinką drzew, rybactwem, myślistwem oraz zbieractwem czy hodowlą. Brak tutaj jednak wyspecjalizowanych rzemieślników czy dobrze pracujących hut na dużą skalę, a większość broni albo jest zakupiona od przemytników i przychylnych bandytów, lub zdobyta czy skradziona od wrogów.

Mężczyźni, kobiety, starcy i dzieci. Wszyscy ci którzy sprzeciwiają się aktualnej sytuacji swojej czy świata i gotowi są podnieść swoje głowy oraz dłonie by dokonać zmian, są członkami Nowego Świtu. Większość społeczności to właśnie ci ludzie - niegdyś zagłodzeni, pomiatani, wykorzystywani i zabijani dla zadowolenia kaprysów, ostatecznie zamiast się złamać i ukorzyć, pochwycili rażące ich dłonie. Pozostały procent stanowią wyrzutkowie, bandyci, uciekinierzy oraz idealiści wszelkich ras, podążający za Wielkim Generałem.

Mimo że wierzeń, kultów i tradycji jest zaskakująco wiele, większość z nich dzieli jedna wspólna cecha - Istota Boska nigdy nie powinna być człowiekiem, elfem czy innym śmiertelnikiem. Być może jest to związane z upadkiem starożytnego Yong, bądź niechęcia do narzucanego odgórnie autorytetu, jednak Nowy Świt stoi niczym murem przeciwko każdemu boskiemu pomazańcowi i innemu samozwańczym bożkowi. Dopóki jednak nie czynią krzywdy czy innej wrogości Nowemu Świtowi, nie mają zamiaru urządzać żadnych krucjat.

Trudno ustalić kiedy dokładnie i co było powodem upadku jednej z największych starożytnych potęg jakim było Cesarstwo Yong. Zniszczenie które pozostawiło po sobie to wydarzenie nie było jednak tak okrutne, jak susza która ogołociła tamtejsze tereny z większości roślinnego życia, a za tym i sporej ilości zwierząt nie będących drapieżnikami. Ci którzy przetrwali szybko zostali zredukowani do ciasnych grup, których jedynym celem było zwyczajnie przetrwać. Minęły setki lat, zanim ludziom ponownie udało się udobruchać naturę, a kolejne lata ciężkiej pracy przywróciły do nich chociaż odrobinę poprzedniej zieleni oraz zwierzyny. Jednakże ludzka pycha i brutalność bywają nieodłącznym elementem jakichkolwiek społeczeństw. Szybko okazało się, że najbardziej agresywne czy też najlepiej wyposażone, albo zwyczajnie okrutne ponad miare grupy i jednostki podporządkowały sobie tych, którzy pracowali dla dobra ich wszystkich. Tereny zostały podzielone pomiędzy bandy, watażków i pomniejszych despotów, okradających resztę ludzi z wszystkiego, każdego ziarna, każdej ryby, czy nawet godności i życia. Lata życia w pogardzie i głodzie, będąc zmuszonym by patrzeć jak ich dzieci, wychudzone, umierają z braku posiłku, stały się codziennością. Ostatecznie, gdy kolejna susza zapowiadała swoje przybycie, a wspomnienie tej pradawnej wciąż powodowało przerażenie wśród wszystkich żyjących w tych rejonach, chciwe ręce ze strachu postanowiły sięgnąć po jeszcze więcej. Tym jednak razem, ich palce zostały pogryzione i odcięte - co jedynie rozwścieczyło tyranów i ludzkie bestie. Uciekając przed pogromami i niewolą, wielki eksodus ludzi został ostatecznie dogoniony przez ogary i konie swoich panów. Wtedy jednak jeden z nich stanął w obronie uciekających, wraz z garstką lojalnych mu ludzi. Mimo że w żadnym wypadku nie udało się im pokonać hordy goniącej głodnych i chorych, kupili im wystarczająco dużo czasu by nie tylko zebrać w sobie odwage, ale także otoczyć wrogie im siły. I w ten sposób mężczyźni, kobiety, starcy i dzieci po raz pierwszy pokonali i połamali bijące ich kije i baty. A watażka który powinien umrzeć, przeżył i stał się ich Wielkim Generałem. Wybrany przez ludzi, nie swoje ego.

Zhang urodził się jako nikt - jeden z chłopów, których rodziny zajmowały się zbieractwem na dalekich, zachodnich stepach niegdysiejszych ziem Cesrastwa Yong. Od samego początku wiedział, że prędzej czy później czeka ich śmierć - wody było coraz mniej, jedzenia coraz to rzadsze. Dołączenie do sił lokalnego watażki było jedynym sposobem żeby zapewnić sobie i swoim bliskim przyszłość. Tak też spędził większość swojego życia, przechodząc spod służby jednego do drugiego autokraty, walcząc i zabijając. Zawsze jednak starał się ograniczać jak tylko się dało starty wśród tych którzy nic nie zawinili, często także informując wioski przed nocnymi atakami by zabrali ze sobą odpowiednio rozsądne ilości zapasów i udali się w góry czy lasy, zostawiając resztę dla chciwych dłoni ich panów, ale zachowując wolność i życie. Nie zawsze jednak jego słowa były wysłuchane, a on sam nie miał wyboru jak dokonać krwawych rozkazów swojego pana. Ostatnia krótka, chociaż gwałtowna susza była momentem przełomowym. Po latach walk, gdy sam wyrobił sobie renomę jako nie tylko genialny generał, ale także człowiek wyższych ideałów i złotego serca, ostatecznie postanowił obronić uciekający lud przed pościgiem ich wściekłych panów “by chociaż jego życie miało jakiś sens podczas śmierci”. Zamiast końca, spotkał ich jednak cud, a wróg został rozgromiony, mimo że większość z jego towarzyszy przypłaciła to życiem. Gdy odzyskał przytomność i rozpoznał w tłumie żonę jednego z ludzi których w przeszłości zabił, podarował jej swój własny miecz i nadstawił kark, wciąż uważając że jego całe życie pozbawione było innego sensu niż zwierzęca potrzeba przetrwania. Jednak w momencie gdy zamiast w jego szyje, miecz upadł w błoto a ludzie podnieśli go z kolan i osobiście wręczyli ponownie miecz, zrozumiał że dopiero teraz zyskał cel by żyć i walczyć.

Zhang jest niezwykle bystrym, oraz wielce doświadczonym generałem. Mimo posiadania dobrego serca i kierowania się wyższymi ideałami, sposób w jaki przyszło mu żyć przez większość jego lat pozwoliło wykształcić w nim odpowiedni balans, potrzebny do prowadzenia wcześniej swoich towarzyszy, a teraz tych którzy podążają za nim. Swoją pozycję odnajduję bardziej jako obowiązek względem ludu, niż prywatną ambicje.

Każda armia potrzebuje swojego Achillesa. Tym właśnie jest Xun Fu - niegdyś czempion pośród licznych armii, kuszony lub wynajmowany złotem, kobietami i egzotycznymi przysmakami, dzisiaj podobnie jak sam Wielki Generał wydaje się być odrodzonym człowiekiem. Stojąc niemalże jak dwaj bracia, którzy mimo że urodzili się w inne daty, planują umrzeć w jedną wspólną, stanowią trzon Nowego Świtu. Niezwykle sprawny wojownik, jeśli nie heros.

Niegdyś znana jako leśna wiedźma, bądź potwór czy upiór, ta kobieta jest jednym z najgroźniejszych bandytów znanych wśród ludów Yongu. Zmuszona za życia do ucieczki i życia w lesie, gdy cała jej wioska została złupiona, zgwałcona lub wymordowana, stworzyła z nieprzyjaznych jaskiń, wyżyn i lasów swój prawdziwy dom. Niezwykle wprawna we w napaściach, rabunkach, czy innych sabotażach oraz samemu przetrwaniu w dziczy.

Już podczas pierwszych walk szybko okazało się, że ludzie którzy spędzili całe swoje życia w ciężkich, fizycznych pracach potrafią dość wprawnie zabijać z pomocą prostych broni jak włócznie, topory czy maczugi. Dodać do tego fakt, że z dwóch osób którym wszystko odebrano lub nie mają niczego do stracenia, większość z walczących cechuje ta druga opcja, tworzy dość silną mieszanke. Mimo jednak siły, zapału i odwagi, Nowemu Świtowi brakuje przede wszystkim zbroi i broni, oraz bardziej doświadczonych ludzi. Garstka ocalałych towarzyszy Wielkiego Generała którzy przeżyli wciąż wspiera wszystkich swoim doświadczeniem oraz prowadzi dzień, w dzień szkolenia, jednak do regularnej armii wytyczona jest daleka droga.